Tweede vakantiedag op Isle of Wight en na een fantastische dag met mooie vergezichten en heerlijke cabriokilometers loop ik even vreselijk met m’n ziel onder de arm. Het is al ver na etenstijd en ik heb honger. Maar het geluk is niet met mij. De eerste twee restaurants die ik op het oog heb zijn gesloten. Het derde ziet er leuk uit, zit aan het strand en de kaart spreek me aan. Ik ga zitten en doe mijn jas uit. Maar wat ik ook doe, hoe vriendelijk ik ook lach… Het heeft geen effect. De twee obers doen alsof ik lucht ben en negeren mij totaal. Een oudere heer komt binnen. Hij bestelt bij de bar een bier en gaat ook aan een tafeltje zitten. Binnen vijf minuten heeft hij zijn drankje en een menukaart. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik al een half uur binnen ben. Ik ben het zat. Ik pak mijn jas, telefoon en eReader en stap het etablissement uit zonder wat te zeggen. “You can get the way there and back” zou Louis van Gaal zeggen.

Ik loop binnen bij de buren, groet de man achter de bar en ga aan een tafeltje bij het raam zitten. Met goede hoop dat het hier beter gaat. Maar niets is minder waar. Een stel dat gelijk met mij de auto parkeerde is hier ook binnen gekomen, en die zitten al aan een hoofdgerecht. Mis ik nou iets? Omdat mijn ongeduld en frustratie hun tol beginnen te eisen hou ik het hier na 20 minuten voor gezien. “I am goddamn not crazy Hank!” hoor ik Louis boos zeggen.

Zwaar teleurgesteld rij ik terug naar het kustplaatsje Ventnor waar mijn hotel zich bevindt. Ik baal ontzettend. Op vakantie in mijn eentje bevalt mij prima en ik heb het goed naar mijn zin. Maar alleen een restaurant in lopen is mijn ding niet.
Ik parkeer mijn auto voor het hotel en loop het straatje uit naar de boulevard. Er is vast wat te doen want het ziet zwart van de mensen. Bovendien is er veel politie op de been. De strandtent die gisteren nog gesloten was voor diner heeft nu dranghekken buiten staan en mensen staan rijendik opsteld. Daar is zeker wat bijzonders te doen denk ik nog.

Ik besluit naar La Cantina te lopen, het restaurantje waar ik gisteren allervriendelijkst werd ontvangen door een jong stel. Hier ben ik inderdaad welkom. Ik doe mijn relaas over de twee vorige restaurants en ze kijken me vol ongeloof aan. Mijn drankje staat in no time op tafel, inclusief menukaart. Zo kan het dus ook.

De twee tafeltjes tegenover mij worden bezet door twee oudere echtparen. Ze zijn met z’n vieren in een stevige discussie verwikkeld. “It’s a bloody shame, really,” zegt de ene dame tegen de andere. “I got my tickets as a present from my son, and we came all the way from Brighton yesterday! I am so very upset!” Ik probeer te volgen waar het om gaat. Blijkbaar is er een concert in de tent waar ik net ben langs gelopen. Er zouden 1100 kaarten zijn verkocht terwijl er maar 700 mensen naar binnen konden. En er zijn daardoor relletjes ontstaan. Hier, in het idyllische Ventnor, op de hoek van mijn straat. Moet niet gekker worden. Vandaar die politie!

De dame richt zich tot de ober. “Did I hear you just say that they had dinner here last night? What did they eat?” “Owh I can’t remember, but they had lots of red red wine”. Het gezelschap begint te lachen. Een andere gast die tot nu toe stilletjes in de hoek heeft gezeten mengt zich nu ook in het gesprek. “I hope they didn’t find a rat in the kitchen!” De hele kliek begint nog harder te lachen. Hm.. Gisteravond was ik hier toch ook? Wie bedoelen ze dan? Ik herinner me een luidruchtig gezelschap in de hoek bij het raam. Eén van die kerels kwam me al zo bekend voor! En dan valt bij mij eindelijk het muntje. Neeeeeh… Het zal toch niet??? “Excuse me, about the concert tonight..” vraag ik beleefd aan de ober. Hij weet direct wat ik wil vragen. “It’s a Britisch reggae band called UB40. They are playing in the beachclub tonight. They were actually here yesterday evening. Sitting in the corner. Do you know them?” Of ik ze ken? Man ik heb stapels CD’s liggen. “Oh you must be so embarrassed right now, knowing you had dinner with them without even knowing!” Ik probeer hem met een zuur lachje te overtuigen dat het niet zo is, maar moet de tafel stevig vastpakken om te voorkomen dat ik wegzak in het luik dat net onder m’n voeten is weggeklapt.

De beste man heeft het blijkbaar met me te doen en schrijft op een briefje wat aanbevelingen voor leuke pubs en restaurants in omliggende dorpen. “Do you want any dessert sir?” “No thank you, I want to save space for my Breakfast in Bed”, zeg ik bijdehand. De andere gasten lachen geamuseerd. Ik betaal de rekening en bedank hem voor de tips. “But we love to have you here with us any time sir”, lacht hij. “Who knows… Maybe Tomorrow”, antwoord ik gelaten.

De andere gasten zwaaien vriendelijk naar me en loop met een goed gevoel naar buiten. Heb ik dat weer, denk ik nog. Ik ga ergens eten, zit de voltallige UB40 band tegenover me en ik heb niks in de gaten. Wie ben jij dan? Blondie??? Ach.. Het is nou eenmaal hoe ik ben. The Way You Do The Things You Do!

Zaterdagochtend 8.00u. Voor mij een ongewoon tijdstip om voor een spiegel te staan stoeien met een zilveren vlinderstrik en bijpassende bretels. Hoe heb ik mezelf hiervoor kunnen laten strikken denk ik nog. Maar het is voor een goed doel. Want dit is niet zomaar een dag. We maken ons klaar voor de Oranjetour in Katwijk aan Zee. Een spektakel waarbij ruim 80 bijzondere auto’s bij elkaar komen om mensen met een verstandelijke beperking een fantastische dag te bezorgen. En ook dit jaar is de MX-5 Club vertegenwoordigd met zo’n 20 wagens.

Wanneer ik samen met collega Danielle van der Veen​ en haar Black Pearl het parkeerterrein bij de sporthal in Katwijk op rij, zien we al een bonte verzameling van auto’s bij elkaar staan. Versierd met prachtige oranje bloemstukken. We decoreren onze bolides met wat extra ballonnen en melden ons in de hal, waar we hartelijk worden verwelkomd door de organisatie en een goodie bag voor onderweg krijgen aangeboden. Tevens ontvangen we een papier met nummer, welke we duidelijk op de auto moeten aanbrengen. Op deze manier kan de aan ons toegewezen bijrijder gemakkelijk zijn of haar maatje voor die dag herkennen.

Na de koffie met gebak betreden we opnieuw het parkeerterrein, en ik zie meteen al dat een jongeman nieuwsgierig mijn auto staat te bekijken. Aan het nummer op zijn naamkaart zie ik al direct dat het mijn buddy voor vanmiddag is. Ik loop op hem af en stel mezelf voor als zijn chauffeur. Zijn antwoord is verrassend: “Dag ik ben Arnold, 36 jaar en ik ben single. Maar ook dat komt wel weer goed hoor!”. Zijn optimistische kijk op de wereld werkt direct aanstekelijk. Als ik hem vraag of hij van auto’s houdt knikt hij enthousiast. “Ja, ik had al gehoopt op een cabrio vandaag. Maar eigenlijk ben ik het gekst van Mini’s”. Match! Vriend, stap in en wees welkom. Zijn gordel kan hij zelf wel om doen zegt ie, maar niet voordat ik hem eerst een zilveren hoedje op zijn hoofd heb gezet, identiek aan de mijne. Feest vieren doe je immers niet in je eentje.

De tocht is een ervaring op zich. Wat een prachtig gezicht, al die auto’s versierd met bloemstukken in colonne onderweg. Bij elke rotonde en kruisingen staan verkeersregelaars om het overige verkeer tegen te houden. Stiekem voel ik mezelf ook een kind.. Ik mag overal doorrijden, zelfs door het rode licht. En er mag geclaxonneerd worden alsof het een lieve lust is. Iets wat Arnold ook wel interessant vindt. Zijn hand is regelmatig op het stuur te vinden en hij zwaait enthousiast naar alle toeschouwers die zich langs de route verzameld hebben. Totdat hij de radio met iPod ontdekt. Arnold werkt niet alleen op vrijdag en maandag bij de C1000 als schoonmaker en vakkenvuller, hij is ook DJ bij Studio 20. Of ie even door de playlist mag lopen? Leef je uit makker!

Het is een heerlijke route, met uitsluitend lachende gezichten. Niet alleen van de gasten, ook van de deelnemers. Wat is het toch heerlijk om zoiets te kunnen doen, en je beseft je weer dat geven minstens net zoveel voldoening kan geven als krijgen. Misschien nog wel meer. Eén ding is zeker. Er is een volwassen knul die vanavond hyper onder de wol kruipt, met een grote grijns op z’n gezicht en een onuitwisbare herinnering in z’n geheugen. En Arnold? Die waarschijnlijk ook!!!

Het lange Bevrijdingsweekend is voor mij vroeg begonnen, en ik stap fluitend in de auto. Ik sta voor het verkeerslicht te wachten, en net op het moment dat Chris Martin op hoog volume “Sky Full of Stars!” wil gaan zingen wordt het geluid van mijn radio gedempt. Op het display voor mijn neus verschijnt prompt de tekst “Ford Audio wordt gekoppeld met Huawei P-hatseflats, voer uw paringscode in”. Wat krijgen we nou dan??? Welke idioot…. ???

Ik sta vooraan, dus het stuk onverlaat kan alleen maar naast me of achter me staan. De slaperige studente in de afgetrapte Peugeot naast me maakt een tamme indruk, die is het in ieder geval niet. Ik kijk verder en zie in mijn achteruitkijkspiegel de neus van een gloednieuwe Ford B-Max met groene dealerplaten. Voorin zijn een dame en heer op leeftijd verwoed in de weer met leesbrillen en een telefoon van formaat digitale snijplank. “Aha!” denk ik, “De Schoutentjes gaan fijn een eindje (proef)rijden!”.

Meneer Schouten heeft zijn leesbril inmiddels opgezet en houdt de telefoon stevig tegen het stuur gedrukt. Hij begint verwoed op het schermpje te tikken, om vervolgens met een geagiteerde blik het toestel op de schoot van mevrouw Schouten te gooien. Op mijn display verschijnt de tekst “Bluetooth verbinding mislukt”. Check! Daar was meneer Schouten blijkbaar ook al achter.
Ik vraag me af of ik er iets van moet zeggen. Ik zie het al helemaal voor me, een verkoper strak in het pak, die denkt een nieuwe auto te verkopen vlak voor z’n weekend en dan te horen krijgt “Nee meneer, hij werkt niet met m’n telefoon, dus nemen we hem niet”. Ook zo sneu…. Veel tijd om erover na te denken krijg ik niet, want het verkeerslicht springt (eindelijk) op groen.

Slechts één kruising verder echter hetzelfde ritueel. “You’re a skyyyyy full of s…..” PIEP “Ford Audio wordt gekoppeld…”. Wel verd…..!!! De Schoutentjes staan naast me. Ditmaal is het mevrouw Schouten die een poging tot “paring” onderneemt. Meneer Schouten z’n geduld is op, en wil het apparaat uit de handen van mevrouw Schouten grissen, maar die laat met stuurse blik merken dat ze daar totaal niet van gediend is. Het geheel dreigt uit te lopen op een handgemeen en ik kan het niet langer aanzien.

Een klein tikje op m’n stuur zorgt ervoor dat m’n claxon de twee toch naar hun 50-jarig huwelijk helpt. Geïrriteerd kijken ze mijn kant op en ik zie vertwijfelde blikken als ik hoofdschuddend naar mijn display op de middenconsole wijs. Mevrouw Schouten kijkt naar mijn auto, vervolgens naar hun telefoon en ik zie aan haar grote ogen hoe het kwartje langzaam valt. Ze tovert een grote vriendelijke glimlach tevoorschijn en steekt haar duim omhoog. Meneer Schouten is nog niet zo ver, die kijkt alleen maar vragend z’n vrouw aan. Legt u het even uit mevrouw? Dan kan ik weer even verder. Zo, beste mannen van Coldplay, waar waren we ook alweer gebleven???