Tweede vakantiedag op Isle of Wight en na een fantastische dag met mooie vergezichten en heerlijke cabriokilometers loop ik even vreselijk met m’n ziel onder de arm. Het is al ver na etenstijd en ik heb honger. Maar het geluk is niet met mij. De eerste twee restaurants die ik op het oog heb zijn gesloten. Het derde ziet er leuk uit, zit aan het strand en de kaart spreek me aan. Ik ga zitten en doe mijn jas uit. Maar wat ik ook doe, hoe vriendelijk ik ook lach… Het heeft geen effect. De twee obers doen alsof ik lucht ben en negeren mij totaal. Een oudere heer komt binnen. Hij bestelt bij de bar een bier en gaat ook aan een tafeltje zitten. Binnen vijf minuten heeft hij zijn drankje en een menukaart. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik al een half uur binnen ben. Ik ben het zat. Ik pak mijn jas, telefoon en eReader en stap het etablissement uit zonder wat te zeggen. “You can get the way there and back” zou Louis van Gaal zeggen.
Ik loop binnen bij de buren, groet de man achter de bar en ga aan een tafeltje bij het raam zitten. Met goede hoop dat het hier beter gaat. Maar niets is minder waar. Een stel dat gelijk met mij de auto parkeerde is hier ook binnen gekomen, en die zitten al aan een hoofdgerecht. Mis ik nou iets? Omdat mijn ongeduld en frustratie hun tol beginnen te eisen hou ik het hier na 20 minuten voor gezien. “I am goddamn not crazy Hank!” hoor ik Louis boos zeggen.
Zwaar teleurgesteld rij ik terug naar het kustplaatsje Ventnor waar mijn hotel zich bevindt. Ik baal ontzettend. Op vakantie in mijn eentje bevalt mij prima en ik heb het goed naar mijn zin. Maar alleen een restaurant in lopen is mijn ding niet.
Ik parkeer mijn auto voor het hotel en loop het straatje uit naar de boulevard. Er is vast wat te doen want het ziet zwart van de mensen. Bovendien is er veel politie op de been. De strandtent die gisteren nog gesloten was voor diner heeft nu dranghekken buiten staan en mensen staan rijendik opsteld. Daar is zeker wat bijzonders te doen denk ik nog.
Ik besluit naar La Cantina te lopen, het restaurantje waar ik gisteren allervriendelijkst werd ontvangen door een jong stel. Hier ben ik inderdaad welkom. Ik doe mijn relaas over de twee vorige restaurants en ze kijken me vol ongeloof aan. Mijn drankje staat in no time op tafel, inclusief menukaart. Zo kan het dus ook.
De twee tafeltjes tegenover mij worden bezet door twee oudere echtparen. Ze zijn met z’n vieren in een stevige discussie verwikkeld. “It’s a bloody shame, really,” zegt de ene dame tegen de andere. “I got my tickets as a present from my son, and we came all the way from Brighton yesterday! I am so very upset!” Ik probeer te volgen waar het om gaat. Blijkbaar is er een concert in de tent waar ik net ben langs gelopen. Er zouden 1100 kaarten zijn verkocht terwijl er maar 700 mensen naar binnen konden. En er zijn daardoor relletjes ontstaan. Hier, in het idyllische Ventnor, op de hoek van mijn straat. Moet niet gekker worden. Vandaar die politie!
De dame richt zich tot de ober. “Did I hear you just say that they had dinner here last night? What did they eat?” “Owh I can’t remember, but they had lots of red red wine”. Het gezelschap begint te lachen. Een andere gast die tot nu toe stilletjes in de hoek heeft gezeten mengt zich nu ook in het gesprek. “I hope they didn’t find a rat in the kitchen!” De hele kliek begint nog harder te lachen. Hm.. Gisteravond was ik hier toch ook? Wie bedoelen ze dan? Ik herinner me een luidruchtig gezelschap in de hoek bij het raam. Eén van die kerels kwam me al zo bekend voor! En dan valt bij mij eindelijk het muntje. Neeeeeh… Het zal toch niet??? “Excuse me, about the concert tonight..” vraag ik beleefd aan de ober. Hij weet direct wat ik wil vragen. “It’s a Britisch reggae band called UB40. They are playing in the beachclub tonight. They were actually here yesterday evening. Sitting in the corner. Do you know them?” Of ik ze ken? Man ik heb stapels CD’s liggen. “Oh you must be so embarrassed right now, knowing you had dinner with them without even knowing!” Ik probeer hem met een zuur lachje te overtuigen dat het niet zo is, maar moet de tafel stevig vastpakken om te voorkomen dat ik wegzak in het luik dat net onder m’n voeten is weggeklapt.
De beste man heeft het blijkbaar met me te doen en schrijft op een briefje wat aanbevelingen voor leuke pubs en restaurants in omliggende dorpen. “Do you want any dessert sir?” “No thank you, I want to save space for my Breakfast in Bed”, zeg ik bijdehand. De andere gasten lachen geamuseerd. Ik betaal de rekening en bedank hem voor de tips. “But we love to have you here with us any time sir”, lacht hij. “Who knows… Maybe Tomorrow”, antwoord ik gelaten.
De andere gasten zwaaien vriendelijk naar me en loop met een goed gevoel naar buiten. Heb ik dat weer, denk ik nog. Ik ga ergens eten, zit de voltallige UB40 band tegenover me en ik heb niks in de gaten. Wie ben jij dan? Blondie??? Ach.. Het is nou eenmaal hoe ik ben. The Way You Do The Things You Do!