Dat verdomde Coronavirus. Als je alle grafieken moet geloven die te pas en te onpas via TV en social media om je oren vliegen, dan moet dat wel vreselijk besmettelijk zijn en zich razendsnel verspreiden. Maar pas op! Er zijn momenteel nog veel ergere virussen in omloop die zich minstens net zo snel verspreiden, zo niet sneller: ongehoorzaamheid, onverschilligheid, hysterie, paniekzaaierij en… domheid! En in tegenstelling tot het coronavirus, waarbij je eerst een test moet ondergaan om te zien of je het onder de leden hebt, is het bij deze nieuwe maatschappelijke virussen meteen zichtbaar. Je kunt deze patiënten direct herkennen: in lange rijen bij de viskramen op de stranden, op de parkeerplaatsen op meubel boulevards, gezellig op de picknick in het park. Je kunt ze ook herkennen aan overvolle winkelwagens volgestouwd met toiletpapier en paracetamol, of in groepjes bij de bouwmarkten of tuincentra. Al dan niet met emmer en dweil, omdat de zieligheid en domheid er gewoon vanaf druipt. En die moet je echt direct opvegen, want zodra je ermee in aanraking komt ben je reddeloos verloren!
Tja, over die supermarkt gesproken. Ik heb mij er dit weekend ook maar eens aan gewaagd, want ook wij zullen eten op tafel moeten hebben. Ik heb me werkelijk lopen verbazen over het grote aantal lege schappen. En eigenlijk nog meer om het soort artikelen dat echt uitverkocht was. Ik had maar één opdracht, hagelslag meenemen. Nou vergeet het maar. Geen pak hagelslag meer te krijgen. Geen A-merk of huismerk, alles op. Net als alle zakken drop, toiletpapier, papieren zakdoekjes, en heel gezonde zaken als friet en diepvries snacks. Tja, allemaal zaken die je ook echt helpen als er serieus een hongersnood komt. Ik zie het al voor me. “Schat, wil jij lekker een sneetje toiletpapier met pure hagelslag?” Nee, doe het dan liever goed en smeer een velletje in met wat Nutella. Dan kan je nog eens lachen aan de ontbijttafel met je gezin!
Het ultieme moment van krommeteneritis kwam echter bij de kassa. Voor mij staat een van top tot teen gesluierde dame gedecideerd haar hele kar leeg te stapelen op de band. Ik hoor haar opsommen tegen de kassière welke hoeveelheden er afgetikt moesten worden: vier XXL pakken toiletpapier, twintig pakken meel, twintig pakken rijst, tien pakken suiker en twee vijf-liter jerrycans met zonnebloemolie. Uiteraard vraag ik mij af welk soort exotische maaltijd hieruit zou moeten voortkomen, maar verder dan een duidelijke link tussen de olie en het toiletpapier kom ik helaas niet. Tegelijkertijd krijg ik van nature de neiging om mijn verbazing en sluimerende boosheid te ventileren. Maar wat kan ik doen? Een corrigerende tik uitdelen is natuurlijk geen optie. Fysiek is dat namelijk gewoon niet mogelijk op anderhalve meter afstand.
De kassière en ik wisselen heel vlug een blik van verstandhouding. Daarna gaat haar blik op oneindig en ze jast op automatische piloot de artikelen over de scanner. Ik vraag me af waar ze op dit moment aan denkt. Misschien aan haar eigen boodschappen, die ze straks na haar werk nog moet doen. En de angst dat ook zij misgrijpt nu haar eigen klanten de boel onnodig hebben leeg gehamsterd. Maar misschien zit ze in gedachten wel bij haar zus. Die in het nabij gelegen ziekenhuis werkt en van haar eigen afdeling is geplukt om in te springen op de gesloten corona verpleegafdeling. Die misschien helemaal geen tijd heeft gehad om überhaupt een toilet te bezoeken, en wellicht uitkijkt naar dat ene rustige momentje in het kleinste hokje van het huis om even de dag te vergeten. En dan tot de ontdekking komt dat ze naar de laatste rol grijpt, omdat ze niks meer kon krijgen na haar lange dienst. Of misschien denkt deze hardwerkende kassière wel even aan haar oma. Die sinds een maand in een verzorgingstehuis zit, daar heel erg moet wennen en juist nu deze moeilijke tijd alleen moet doormaken. Doodsbenauwd. Niet van corona, maar van angst.
De dame voor mij rekent af en verlaat zo snel als ze kan de supermarkt. Zonder even te reageren naar de kassière die haar op de valreep nog een fijne dag wenst. Is het nou werkelijk zo ontzettend moeilijk even extra vriendelijk en respectvol te zijn naar de mensen die in deze tijden even hun eigen zorgen en angsten opzij zetten zodat wij onze auto’s kunnen volladen?
Gelukkig zijn de kansen corona te overleven aanzienlijk hoger dan het genezen van stupiditeit, egoïsme en onverschilligheid. Soms helpt het wanneer een situatie nog erger wordt. Als deze arme groep van onwetenden direct getroffen wordt door het noodlot. Als hun moeder doodziek wordt. Of hun eigen oma overlijdt na een oneerlijke wedstrijd op de IC. Pas dan zullen bij hen misschien de ogen open gaan, al is het dan feitelijk al te laat. Maar er zal helaas altijd een groep blijven bestaan waar geen eer meer aan te behalen valt. De betweters die denken dat regels en richtlijnen niet voor hun bedoeld zijn. Daar kun je het beste maar medelijden mee hebben. En vooral negeren. Er in een hele grote boog omheen lopen dan maar. In een straal van minimaal anderhalve meter, dat dan wel weer.
#doewatjeopgedragenwordt #blijfthuis