Om de Nederlandse Homo Sapiens goed in beeld te krijgen reizen we af naar een willekeurige grote stad in Nederland. In helikoptervlucht zien we de nieuwste bebouwing aan de rand van de stad als eerste verschijnen. Op een plek waar twee jaar terug de koeien nog vrolijk in de wei stonden te grazen tussen de sloten en de knotwilgen, staan nu lange identieke huizenrijen symmetrisch naast elkaar opgesteld in mooie rechte lijnen. Dit is bij uitstek de plek om het unieke kuddegedrag van dichtbij te bestuderen. Hier is het waar de jonge volwassenen hun nest bouwen en hun kroost grootbrengen. We zijn (gelukkig) net te laat om de parings- en copulatierituelen van Vader en Moeder Kloek vast te leggen, maar dat het effect heeft gehad is duidelijk. Het kersverse stel heeft inmiddels twee gezonde welpen op de wereld weten te zetten: Lars en Lisa.
Was het vroeger nog gebruikelijk om met urine je terrein af te bakenen, het gebrek aan bomen om je poot tegen op te tillen zorgt ervoor dat Vader Kloek genoodzaakt is om zijn territorium af te zetten met FSC goedgekeurde palen en planken. Net als zijn buurman, en de buurman daarnaast, en de buurman daarnaast…. Het is een wekelijks terugkerend ritueel, de hele kudde verplaatst zicht op de vrije zaterdag naar tuincentra en bouwmarkten om het nest, dat verdomd veel op het nest van de buur-Kloeken lijkt, een persoonlijke touch te geven. Dit is uniek in Europa. Het geeft de soortgenoten een voldaan gevoel van gelijkheid. Wie zijn hoofd boven het maaiveld uit durft te steken en te beweert anders te zijn wordt op deze plek zonder meer door de roedel verstoten.
Maar we zien dat deze gelijkheid in de praktijk ook een keerzijde heeft. Wanneer Lars en Lisa na het eten nog even buiten spelen, en de straatlantaarns aan gaan om hun koude energiezuinige licht verspreiden, is het voor de welpen een ware zoektocht om het juiste nest terug te vinden. Ze mopperen en krijgen het koud. Ze vragen zich af waarom Vader Kloek nou uitgerekend dezelfde koets als buur-Kloek moest leasen. Veertien procent bijtelling prima, maar waarom heeft ie nou niet naar Moeder Kloek geluisterd toen die een andere kleur voorstelde? Weg aanknopingspunt. Vader Kloek weet raad. Hij monteert een fraaie aluminium buitenlamp bij de deur van het nest. Hij heeft echter niet gezien dat de overbuur-Kloek bij dezelfde bouwmarkt is geweest. Net zoals die van daarnaast. Het zal de welpen niet helpen. Maar Moeder Kloek zou Moeder Kloek niet zijn als ze niet met een eenvoudige doch ideale oplossing op de proppen kwam. Op een mooie zonnige zaterdag vroeg ze Vader Kloek een dakpan mee te nemen van de bouwmarkt, die de welpen zelf in mooie kleuren mochten schilderen, en vervolgens hun naam op mochten schrijven. Deze werd vol trots onder de nieuwe lamp naast de deur gehangen. Een uitstekend en doeltreffend idee wat al gauw door de overige buurt-Kloeken werd overgenomen…….

Op de VIP tribune klinkt plotseling een zacht gesnurk. Meneer de Uil, reeds op leeftijd, lijkt in slaap gesukkeld, Juffrouw Ooievaar ligt de doezelen met haar hoofd op zijn schouder. Bolke de Beer houdt het voor gezien en wil opstappen, maar de wijze Maya wijst hem erop dat het best nog interessant kan worden. Vooruit dan maar, op naar het volgende leefgebied……

Gisteren heb ik de Nederlandse natuurfilm De Nieuwe Wildernis gezien. Anderhalf uur lang mag je een kijkje nemen in het leven van de bewoners van de Oostvaardersplassen, door de alle seizoenen heen. Twee jaar lang zijn deze dieren van dichtbij met de camera gevolgd. Het levert prachtige en soms ook ontroerende beelden op. De film is van commentaar voorzien door Harry Piekema, die dit op zeer aangename wijze heeft gedaan. Zijn naam mag dan niet echt bekend zijn, zijn stem is dat des te meer. Wanneer je dit heerschap even door Google haalt zal je begrijpen waarom ik tijdens de film elk moment verwachtte de Wilde Ganzenlever als BONUS Versaanbieding voorgeschoteld te krijgen.
Hoe dan ook, het is en blijft fascinerend om de hele levenscyclus van deze dieren te mogen aanschouwen. En dat zette mij aan het denken…. Stel dat we het nou eens konden omdraaien? Wat zou het dierenrijk eigenlijk vinden van onze manier van leven? Hm, interessant idee.… Beeldmateriaal is er genoeg, op elk plein en elke straathoek is wel ergens een camera te vinden. Bovendien zetten we zelf ons hele hebben en houwen op FaceBook en YouTube. Als we dat allemaal eens zouden verzamelen en er één groot document van maken? Dan projecteren we het resultaat op een tijdelijk geplaatst scherm, midden in de Oostvaardersplassen, met Meneer de Uil, Juffrouw Ooievaar, Rein de Vos, Broer Konijn, Bolke de Beer en Maya de Bij prominent op de eerste rij van de VIP Tribune…. Ik zeg start de band maar!!!

Rond een uur of 1 rij ik op de A2 richting Utrecht voor mijn tandartsbezoek. Wat begon als een relaxt stukje sturen met een muziekje aan, verandert ter hoogte van Beesd in een ware kermisattractie. Het is een beetje mistig en net achter de bult van het viaduct blijkt een grote VW Passat dwars over de 1e en 2e rijstrook te staan. Stil. Zonder waarschuwingslichten of wat dan ook.
Het achterop komend verkeer weet niet hoe ze het heeft… In een paniekreactie probeert men het object te vermijden en stuurt in blinke paniek naar de 3e rijstrook, waar ondergetekende nou net komt aanzeilen. Het gaat allemaal heel snel. Een groene Renault Clio dreigt z’n neus in de mijne te boren, ware het niet dat mijn rechtervoet eerder door heeft dan ik wat er aan de hand is, en in een reflex het rempedaal zowat door de bodemplaat ramt. Met een akelig gierend geluid en de geur van brandend rubber tot gevolg. Angstvallig kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel en zie niks doordat de grille van de Porsche Cayenne achter mij de hele ruit vult. Ik kan de muggen tellen en kan ze er met mijn ruitensproeier zowat vanaf spuiten.
De groene Clio zwabbert slingerend tussen mij en het obstakel door, en het mag een wonder heten dat er niks geraakt wordt. De afstand tussen beide auto’s is zo klein dat er waarschijnlijk nog niet eens een kindervingertje tussen past.
Hevig geschrokken kijken de bestuurder van de Clio en ik elkaar aan. Ik steek nog vragend mijn duim op of alles in orde is, maar hij ziet het niet. Met ogen zo groot als theeschoteltjes stuurt hij zijn autootje met een gangetje van 70 naar de 1e rijstrook, om waarschijnlijk zijn hartslag onder controle te krijgen. De Rode Duivel is inmiddels weer op kruissnelheid en heeft tijdens de hele manoeuvre geen kik gegeven en is zelfs niet eens van zijn koers afgeweken tijdens de noodstop, hij heeft hoogstens wat warme schoenzolen opgelopen. Mijn toppertje. In eerste instantie lijkt het of hij wat meer geluid produceert dan normaal, maar ik heb al gauw door dat het ruisend bloed in mijn oren is wat ik hoor, begeleid door het kloppen van mijn hart op de hoogte waar vroeger mijn amandelen zaten. Waarschijnlijk omdat ik me realiseer dat dit heel anders had kunnen aflopen.

Voor iedereen die straks nog de weg op gaat, of een vakantie in het vooruitzicht heeft: pas goed op jezelf, en op anderen. It’s a real jungle out there!!