Rond een uur of 1 rij ik op de A2 richting Utrecht voor mijn tandartsbezoek. Wat begon als een relaxt stukje sturen met een muziekje aan, verandert ter hoogte van Beesd in een ware kermisattractie. Het is een beetje mistig en net achter de bult van het viaduct blijkt een grote VW Passat dwars over de 1e en 2e rijstrook te staan. Stil. Zonder waarschuwingslichten of wat dan ook.
Het achterop komend verkeer weet niet hoe ze het heeft… In een paniekreactie probeert men het object te vermijden en stuurt in blinke paniek naar de 3e rijstrook, waar ondergetekende nou net komt aanzeilen. Het gaat allemaal heel snel. Een groene Renault Clio dreigt z’n neus in de mijne te boren, ware het niet dat mijn rechtervoet eerder door heeft dan ik wat er aan de hand is, en in een reflex het rempedaal zowat door de bodemplaat ramt. Met een akelig gierend geluid en de geur van brandend rubber tot gevolg. Angstvallig kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel en zie niks doordat de grille van de Porsche Cayenne achter mij de hele ruit vult. Ik kan de muggen tellen en kan ze er met mijn ruitensproeier zowat vanaf spuiten.
De groene Clio zwabbert slingerend tussen mij en het obstakel door, en het mag een wonder heten dat er niks geraakt wordt. De afstand tussen beide auto’s is zo klein dat er waarschijnlijk nog niet eens een kindervingertje tussen past.
Hevig geschrokken kijken de bestuurder van de Clio en ik elkaar aan. Ik steek nog vragend mijn duim op of alles in orde is, maar hij ziet het niet. Met ogen zo groot als theeschoteltjes stuurt hij zijn autootje met een gangetje van 70 naar de 1e rijstrook, om waarschijnlijk zijn hartslag onder controle te krijgen. De Rode Duivel is inmiddels weer op kruissnelheid en heeft tijdens de hele manoeuvre geen kik gegeven en is zelfs niet eens van zijn koers afgeweken tijdens de noodstop, hij heeft hoogstens wat warme schoenzolen opgelopen. Mijn toppertje. In eerste instantie lijkt het of hij wat meer geluid produceert dan normaal, maar ik heb al gauw door dat het ruisend bloed in mijn oren is wat ik hoor, begeleid door het kloppen van mijn hart op de hoogte waar vroeger mijn amandelen zaten. Waarschijnlijk omdat ik me realiseer dat dit heel anders had kunnen aflopen.

Voor iedereen die straks nog de weg op gaat, of een vakantie in het vooruitzicht heeft: pas goed op jezelf, en op anderen. It’s a real jungle out there!!