Ik loop op m’n dooie gemak door de AH te slenteren, als ik in mijn ooghoek iets
waarneem wat ik nog niet eerder heb gezien. Althans, niet hier. Niet in het
immer pittoreske Zaltbommel. Een burka! De zwarte schim fladdert zacht
ritselend nogal gehaast door het pad met de colaflessen en de zakken chips.
Mijn ogen volgen haar ongemerkt, en ineens zie ik haar staan. Een heel klein
schattig meisje, twee turven hoog, met blond krullend haar, met roze elastiekjes
samengebonden tot twee kleine Pipi Langkous staartjes. Haar grote blauwe
poppenogen worden nog groter als ze het zwarte gevaarte op zich af ziet komen.
Zonder aarzeling gaat het kleine wijsvingertje in de richting van het naderende
object. “Mamaaaa…. wat is dat?” vraagt het kleine ding. “Oh
niks lieverd, da’s gewoon maar een mevrouw”. “Owh… maar heeft die
het dan heel koud ofzo?” “Nee schatje, dat hoort zo”. “Nou
da’s ook niet handig he… zo word je toch nooit lekker bruin, he Mama?”
“Loop nou maar door lieverd”, zegt de inmiddels rood aangelopen
moeder, die beschaamd om zich heen kijkt en het poppetje pruttelend voor zich
uit duwt. En de schim? Die mompelde wat onverstaanbaars, om vervolgens net zo
snel als ze gekomen was te verdwijnen tussen de oer-Hollandse stroopwafels en
de kokosmakronen… En ik heb vervolgens al grijnzend mijn ding gedaan, nog
nagenietend van zoveel (h)eerlijke kinderwijsheid.