Om de Nederlandse Homo Sapiens goed in beeld te krijgen reizen we af naar een willekeurige grote stad in Nederland. In helikoptervlucht zien we de nieuwste bebouwing aan de rand van de stad als eerste verschijnen. Op een plek waar twee jaar terug de koeien nog vrolijk in de wei stonden te grazen tussen de sloten en de knotwilgen, staan nu lange identieke huizenrijen symmetrisch naast elkaar opgesteld in mooie rechte lijnen. Dit is bij uitstek de plek om het unieke kuddegedrag van dichtbij te bestuderen. Hier is het waar de jonge volwassenen hun nest bouwen en hun kroost grootbrengen. We zijn (gelukkig) net te laat om de parings- en copulatierituelen van Vader en Moeder Kloek vast te leggen, maar dat het effect heeft gehad is duidelijk. Het kersverse stel heeft inmiddels twee gezonde welpen op de wereld weten te zetten: Lars en Lisa.
Was het vroeger nog gebruikelijk om met urine je terrein af te bakenen, het gebrek aan bomen om je poot tegen op te tillen zorgt ervoor dat Vader Kloek genoodzaakt is om zijn territorium af te zetten met FSC goedgekeurde palen en planken. Net als zijn buurman, en de buurman daarnaast, en de buurman daarnaast…. Het is een wekelijks terugkerend ritueel, de hele kudde verplaatst zicht op de vrije zaterdag naar tuincentra en bouwmarkten om het nest, dat verdomd veel op het nest van de buur-Kloeken lijkt, een persoonlijke touch te geven. Dit is uniek in Europa. Het geeft de soortgenoten een voldaan gevoel van gelijkheid. Wie zijn hoofd boven het maaiveld uit durft te steken en te beweert anders te zijn wordt op deze plek zonder meer door de roedel verstoten.
Maar we zien dat deze gelijkheid in de praktijk ook een keerzijde heeft. Wanneer Lars en Lisa na het eten nog even buiten spelen, en de straatlantaarns aan gaan om hun koude energiezuinige licht verspreiden, is het voor de welpen een ware zoektocht om het juiste nest terug te vinden. Ze mopperen en krijgen het koud. Ze vragen zich af waarom Vader Kloek nou uitgerekend dezelfde koets als buur-Kloek moest leasen. Veertien procent bijtelling prima, maar waarom heeft ie nou niet naar Moeder Kloek geluisterd toen die een andere kleur voorstelde? Weg aanknopingspunt. Vader Kloek weet raad. Hij monteert een fraaie aluminium buitenlamp bij de deur van het nest. Hij heeft echter niet gezien dat de overbuur-Kloek bij dezelfde bouwmarkt is geweest. Net zoals die van daarnaast. Het zal de welpen niet helpen. Maar Moeder Kloek zou Moeder Kloek niet zijn als ze niet met een eenvoudige doch ideale oplossing op de proppen kwam. Op een mooie zonnige zaterdag vroeg ze Vader Kloek een dakpan mee te nemen van de bouwmarkt, die de welpen zelf in mooie kleuren mochten schilderen, en vervolgens hun naam op mochten schrijven. Deze werd vol trots onder de nieuwe lamp naast de deur gehangen. Een uitstekend en doeltreffend idee wat al gauw door de overige buurt-Kloeken werd overgenomen…….
Op de VIP tribune klinkt plotseling een zacht gesnurk. Meneer de Uil, reeds op leeftijd, lijkt in slaap gesukkeld, Juffrouw Ooievaar ligt de doezelen met haar hoofd op zijn schouder. Bolke de Beer houdt het voor gezien en wil opstappen, maar de wijze Maya wijst hem erop dat het best nog interessant kan worden. Vooruit dan maar, op naar het volgende leefgebied……