Het lange Bevrijdingsweekend is voor mij vroeg begonnen, en ik stap fluitend in de auto. Ik sta voor het verkeerslicht te wachten, en net op het moment dat Chris Martin op hoog volume “Sky Full of Stars!” wil gaan zingen wordt het geluid van mijn radio gedempt. Op het display voor mijn neus verschijnt prompt de tekst “Ford Audio wordt gekoppeld met Huawei P-hatseflats, voer uw paringscode in”. Wat krijgen we nou dan??? Welke idioot…. ???
Ik sta vooraan, dus het stuk onverlaat kan alleen maar naast me of achter me staan. De slaperige studente in de afgetrapte Peugeot naast me maakt een tamme indruk, die is het in ieder geval niet. Ik kijk verder en zie in mijn achteruitkijkspiegel de neus van een gloednieuwe Ford B-Max met groene dealerplaten. Voorin zijn een dame en heer op leeftijd verwoed in de weer met leesbrillen en een telefoon van formaat digitale snijplank. “Aha!” denk ik, “De Schoutentjes gaan fijn een eindje (proef)rijden!”.
Meneer Schouten heeft zijn leesbril inmiddels opgezet en houdt de telefoon stevig tegen het stuur gedrukt. Hij begint verwoed op het schermpje te tikken, om vervolgens met een geagiteerde blik het toestel op de schoot van mevrouw Schouten te gooien. Op mijn display verschijnt de tekst “Bluetooth verbinding mislukt”. Check! Daar was meneer Schouten blijkbaar ook al achter.
Ik vraag me af of ik er iets van moet zeggen. Ik zie het al helemaal voor me, een verkoper strak in het pak, die denkt een nieuwe auto te verkopen vlak voor z’n weekend en dan te horen krijgt “Nee meneer, hij werkt niet met m’n telefoon, dus nemen we hem niet”. Ook zo sneu…. Veel tijd om erover na te denken krijg ik niet, want het verkeerslicht springt (eindelijk) op groen.
Slechts één kruising verder echter hetzelfde ritueel. “You’re a skyyyyy full of s…..” PIEP “Ford Audio wordt gekoppeld…”. Wel verd…..!!! De Schoutentjes staan naast me. Ditmaal is het mevrouw Schouten die een poging tot “paring” onderneemt. Meneer Schouten z’n geduld is op, en wil het apparaat uit de handen van mevrouw Schouten grissen, maar die laat met stuurse blik merken dat ze daar totaal niet van gediend is. Het geheel dreigt uit te lopen op een handgemeen en ik kan het niet langer aanzien.
Een klein tikje op m’n stuur zorgt ervoor dat m’n claxon de twee toch naar hun 50-jarig huwelijk helpt. Geïrriteerd kijken ze mijn kant op en ik zie vertwijfelde blikken als ik hoofdschuddend naar mijn display op de middenconsole wijs. Mevrouw Schouten kijkt naar mijn auto, vervolgens naar hun telefoon en ik zie aan haar grote ogen hoe het kwartje langzaam valt. Ze tovert een grote vriendelijke glimlach tevoorschijn en steekt haar duim omhoog. Meneer Schouten is nog niet zo ver, die kijkt alleen maar vragend z’n vrouw aan. Legt u het even uit mevrouw? Dan kan ik weer even verder. Zo, beste mannen van Coldplay, waar waren we ook alweer gebleven???