De dames zitten weer op hun plek op de tribune nadat ze het waterpeil van de Oostvaardersplassen op niveau hebben gebracht, de versnaperingen zijn aangevuld, en iedereen is klaar om nog meer vreemde bokkensprongen van het menselijk ras te aanschouwen. Alleen vanaf de eerste rij klinkt wat vreemd gemurmel. Het is Rein de Vos, die heel druk probeert zichzelf verstaanbaar te maken vanonder het dikke verband wat in de pauze door de dienst Geneeskundige Ganzen vakkundig om zijn spitse snuit is gewikkeld. “Zo, van die klier hebben we deze keer in ieder geval geen last meer”, zegt Maya de Bij tevreden. “Laten we maar weer beginnen!”

De toeschouwers op de tribune moeten echt aandachtig kijken om alles in zich op te kunnen nemen wat ze nu zien. Er wordt gefilmd in hartje centrum van de stad, en dat is bijna niet in één blik te bevatten. Wat een chaos! Van een natuurlijke stilte is geen sprake. Ronkende bussen en vrachtwagens razen voorbij, net als schreeuwende en bellende fietsers, claxonnerende auto’s, en lawaaiige ijzeren vogels in de lucht….Er lijkt bijna geen ruimte meer om te ademen of te bewegen in deze stadsjungle. Toch lukt het Jan-Pieter nog net om zijn 18 jaar oude Volvo stationwagon vanaf een krap parkeerplekje tussen het overige verkeer te manoeuvreren. Wat een pokkenweer vandaag. De regen striemt haast horizontaal over het wegdek. Met een welgemeend gevoel van medelijden denkt hij aan zijn vrouw Louise, die straks in dit weer de kinderen naar school moet brengen. In gedachten ziet hij zijn tweelingdochters Lente en Sterre al verkleumd in de bakfiets zitten, met daarachter moeder Louise die al trappend tegen de wind in de zes kilometer naar de dichtstbijzijnde Montessori aflegt. Wat zei ze nou ook alweer vanochtend toen hij het huis verliet? Oh ja, Sterre moest vanavond opgehaald bij de hockey, en Lente heeft vioolles. Met weemoed denkt hij terug aan het moment dat hij Louise ontmoette op een bijeenkomst van Greenpeace. Wat waren ze nog jong en vol idealen. Hun afkomst mocht dan totaal verschillend zijn, Louise was enige dochter van een krakers echtpaar, ze waren vanaf het eerste moment stapelverliefd op elkaar geweest. Jan-Pieter was opgegroeid in het Gooi, en zijn ouders vonden het maar niks dat hij een studie tot zeebioloog wilde volgen. Nee dan deden zijn broers Freek-Willem en Roderick-Jan het als oncoloog en neurochirurg een stuk beter. Hij kan zich nog steeds hun honende gelach voor de geest halen toen hij afgelopen Kerst de oude Volvo naast hun Range Rovers parkeerde bij het ouderlijk huis. Maar het deed hem niet zoveel. Jan-Pieter was dan niet alle wereldzeeën over gevaren zoals hij aanvankelijk had bedoeld, maar de baan die hij nu heeft als hoofd Zeedieren bij het plaatselijke dierenpark geeft hem genoeg voldoening.
Voldoening was het allerminst wat Louise die middag voelde, toen ze tijdens een stevige bui de bakfiets tegen de wind in probeerde voort te duwen nadat ze de kinderen uit school had gehaald. Het weer zat al niet mee, de kinderen zaten elkaar ook nog eens continue in de haren, en Lente bleef maar zeuren dat haar zelfgebreide veelkleurige maillot zo kriebelde tussen het groene en het gele streepje. Wat Louise vreemd vond, de verkoopster had nog zo gezegd dat het honderd procent natuurlijke lama wol was. Nou ja, het verklaarde in ieder geval waarom Lente zo spuugde de laatste tijd bedacht ze. Weer een gil uit het vooronder. Ditmaal was het Sterre die haar keeltje open trok omdat ze haar blokfluit uit de bakfiets had laten vallen. Louise besluit de meisjes eens vermanend toe te spreken. “Nou meisjes, mama vind het niet lief van jullie als jullie zo doen hoor, daar wordt mama een beetje verdrietig van”. Het lijkt echter weinig effect te hebben.
Piekerend duwt Louise het winkelwagentje de bomvolle supermarkt door. Wat moeten we vanavond nou weer eens gezond en verantwoord op tafel toveren? Macrobiotische roerbakgroenten met biologische volkoren pasta? Oh, dat doet haar herinneren aan de verjaardag van de tweeling overmorgen! God, da’s waar ook, het kinderfeestje! Daar mag ze wel rekening mee houden met de boodschappen! Anne moet koosjer, Hassan moet halal, Koen heeft gluten intolerantie, Bas een lactose allergie, en Annemiek heeft ADHD en mag geen suiker. En kadootjes, ze heeft nog helemaal geen kadootjes! Nou, morgen dan maar even langs de wereldwinkel. Maar niet voordat ze haar nieuwe toespraak klaar heeft, het is volgende week de eerste keer dat ze als regionaal voorzitter mag spreken op het congres van GroenLinks.
Eenmaal bij de kassa aangekomen is Louise nog steeds in gedachten verzonken, en heeft daardoor niet in de gaten dat Sterre het pak met Tofuburgers heeft opengescheurd en Lente vol overtuiging op het achterwerk van de mevrouw voor haar in de rij staat te trommelen met haar blokfluit. Als de mevrouw zich omdraait en vriendelijk aan Lente vraagt of ze daarmee wil stoppen, is het geduld van Louise te lang op de proef gesteld. “Wat denkt u wel niet mevrouw, u hoeft mijn kinderen niet zo aan te spreken. Ze krijgen een vrije opvoeding en kunnen zelf wel bepalen wat wel of niet goed is!”. Ze heeft de woorden nog niet uitgesproken of ze voelt een dikke koude drab vanaf haar kruin langs haar linker oor naar beneden lopen. Geschrokken kijkt ze achterom, waar een niet onknappe jongeman van eind twintig haar uitdagend aankijkt, met een geopend pak vanilleyoghurt in zijn hand. “Hoe durf je!!” foetert ze. “Tja mevrouw, wat kan ik zeggen, ik ben nou eenmaal ook vrij opgevoed” zegt de slungel grinnikend. “Ach mama….” Hoort ze Sterre nog zachtjes zeggen vanuit het winkelwagentje, “gelukkig is het wel biologische yoghurt….”

Deze ludieke actie zorgt voor een groot applaus op de dierentribune. “Tering zeg”, zegt Bolke de Beer tegen Broer Konijn, “Die mensen hebben wel lef hoor!”. “Ja, en humor”, zegt Broer Konijn. “Wat mij betreft mogen ze nog wel even doorgaan!”…….