December, de kadomaand bij uitstek! Laat ik mezelf eens verwennen. Mijn ruim 4 jaar oude laptop presteert niet meer zoals het hoort, en dat ligt meer aan de rammelende en tikkende harddisk dan aan de specificaties. Ik besluit mezelf te trakteren op een nieuwerwetse Solid State Disk (SSD). Magnetische schijven en dito lees- en schrijfkoppen zijn tenslotte zoooo 1990! Geluidloos, supersnel en energiezuinig, het heeft alles in zich om mijn oude DELL een nieuw leven geven.

De keuze is snel gemaakt, maar het dichtstbijzijnde filiaal met het gewenste type op voorraad blijkt echter in Maarssenbroek te zitten, de Dixons op winkelcentrum Bisonspoor. “Vooruit dan maar”, denk ik nog. “Geen zin om twee dagen te wachten op de post, je bent er weer even uit en bovendien is het bekend terrein voor je”. Dat valt echter tegen, als de winkel niet meer op de plek lijkt te zitten die je in je hoofd had. Uiteindelijk vind ik de winkel in een uithoek op de begane grond van het winkelcentrum. Een beetje knorrig omdat ik zo lang heb moeten zoeken loop ik de winkel binnen. Er is geen sterveling te bekennen, behalve twee klanten aan de balie die worden geholpen door een medewerker van middelbare leeftijd en een heel jong meisje met oorringen waar ze in de plaatselijke gymzaal jaloers op zouden zijn. Mooi, dan staan we in ieder geval weer snel buiten met mijn bestelling. Maar schijn kan bedriegen zo blijkt al snel….

De twee klanten voor mij zijn reeds op zeer respectabele leeftijd. Aan de balie links staat een oude heer die zojuist een nieuwe laptop heeft aangeschaft . “Kunt u de doos even openmaken meneer? Ik wil natuurlijk wel weten of alles er netjes in zit he….”. De verkoper geeft geen krimp en haalt met alle geduld een mesje onder de toonbank vandaan en snijdt voorzichtig de plakkers door. “Kijk, ziet u… dit is de laptop, hier zit de adapter, hier het snoer en hier een aantal CD-ROMs en boekjes”. De oude man haalt alles één voor een uit de doos, bekijkt het en stopt het weer terug. Mijn hoop op een snelle afhandeling aan deze balie is vervlogen. Die andere dan maar?

Bij balie twee staat een hoogbejaarde dame, wel zeker achter in de tachtig. Ze leunt op een rollator die voorzien is van een veel te volle boodschappenkrat. Met veel omhaal zwaait ze boos naar een zo te zien nog nieuwe witte iPhone, met fraai lederen omhulsel. “Ik snap er niks van, ik moet hem alweer met geld laden, hoe heet dat ook alweer?” “Opwaarderen, mevrouw” zegt het jonge meisje geduldig. “Maar ik doe er zo weinig mee, hoe kan dat dan?” Het meisje haalt begrijpelijk haar schouders op en zegt “Misschien heeft u een hoog dataverbruik, staan er op de achtergrond een hoop Apps te draaien, of gebruikt u veel Internet?” “Kindje toch”, sputtert de oude dame “Ik weet niet eens wat dat allemaal is, dus dan gebruik ik dat toch niet?”. “Heeft u thuis Wi-Fi?” vraagt de verkoopster. “Wi-Fi? Die worstjes? He bah kind, die zijn zo zout en vet… ik heb liever een stukje oude kaas bij de borrel hoor!…. Oh, en als je toch bezig bent, ik word ’s nachts altijd wakker van al die piepjes en meldingen van de spelletjes. Kan je dat uitzetten voor me?” De verkoopster keert zich naar haar collega achter de andere balie. “Weet jij hoe dat moet? Ik ben meer van de Samsung dan van de iPhone”. “Zo even geen idee” zegt de man, “Ik ben met deze meneer bezig, Google het maar even…”. Dat gaat dus een langdurige geschiedenis worden. Met mijn linkerbeen hup ik gauw terug naar balie nummer één.

De laptop doos is weer ingepakt, en “Opa” lijkt eindelijk zijn portemonnee te trekken. Maar het is een schijnbeweging. “Oh wacht, een muis! Ik moet natuurlijk nog een muis hebben! Welke heeft u?”. Ik kan niet anders doen dan gelaten toekijken hoe beide heren naar een vitrine achter in de winkel lopen. “Wat is het verschil tussen al deze modellen?” vraagt de oude heer. Er volgt een hele discussie over het nut van een draadloze muis. Met of zonder? Inmiddels zijn de nagels van de vingers aan mijn linkerhand al zorgvuldig afgekloven. Mijn ogen gaan wanhopig naar balie twee. “Oma” staat er een beetje ontredderd bij, net als de verkoopster trouwens, die achter een PC staat te zoeken naar de oplossing van haar probleem. Maar er is hoop. “Opa” komt terug met een felblauwe draadloze muis, en eindelijk begint te kassa te ratelen. De laptop en muis worden in een tasje gestoken, en net als ik een stap vooruit wil doen begint “Opa” nog even met een nabrander. “Weet u, ik was hier zaterdagmiddag ook al, maar ziet u, dat parkeren is hier werkelijk een ramp op de zaterdagmiddag! Ik had al acht rondjes gereden en toen hoorde ik toch een herrie, weet u, bleek mijn uitlaat op de straat te hangen. Afgebroken net achter de katalysator…..”.

Het is een half uur later en ik ben aan mijn negende vinger bezig als ik eindelijk aan de beurt ben. Gelukkig, mijn bestelling ligt inderdaad klaar. “Moment meneer, ik haal het even van achter voor u”. Terwijl hij achter uit het zicht verdwijnt staat het ringenmeisje nog steeds achter de PC. Ik kan het niet langer aan zien. “Kan ik je misschien helpen?” vraag ik voorzichtig, beseffend hoe gek dat klinkt in een winkel waar het meestal andersom hoort te zijn. “Ja ik zoek hoe ik de push berichten van de spelletjes uit kan zetten”. “Oh, dat zit bij Instellingen, en dan Berichtencentrum” zeg ik zo luchtig mogelijk. “JA! Ik heb het!” klinkt het blij vanachter balie twee. Mijn langverwachte SSD is eindelijk gearriveerd. Ik reken af, en als ik langs balie twee loop grijpen een paar oude knokige vingers zich met ferme grip vast in mijn schouder. “Heel hartelijk dank hoor jongeman!” De oude vrouw knikt me dankbaar toe. Mijn eerdere ergernis en ongeduld smelten weg als sneeuw voor de zon als ik in de vriendelijke oude ogen van de dame kijk en maakt plaats voor… ja, voor wat? Een soort aandoenlijke bewondering voor de oude dame zal het zijn geweest. Die op haar hoogbejaarde leeftijd gewoon met een iPhone op zak loopt?

In de auto terug naar huis doemt ineens het beeld van een ouderwetse slaapkamer voor me op. Bloemetjesbehang, een oud houten bed met lakens, dekens en een zelfgebreid sprei, een leeslampje van varkensblaas en geruite pantoffels naast het bed. En “Oma” zit rechtop in bed, in een oude peignoir met kanten kraagje, het haar keurig in een netje, en op het puntje van haar oude neus een klein leesbrilletje zodat ze goed kan zien wat er zich afspeelt op het verlichte schermpje voor haar. Agatha Christie verslagen door Candy Crush. Hoe leuk is dat….