Voor een vrijgezelle man leid ik best een celibatair leven. Toch werd mij onlangs geadviseerd een Hepatitis B vaccinatie te nemen. Uit voorzorg. Ik laat mij overhalen met het volgende argument: “Doe het nou maar, je weet nooit wie je tegenkomt en niet iedereen is zo braaf als jij”. Nou vooruit dan. Het is tenslotte gratis en ik ben bovendien levenslang beschermd.

Vandaag meld ik me keurig op tijd bij de plaatselijke GGD voor de laatste injectie uit een serie van drie. “Oh u komt voor het SOA spreekuur?” Met vlekken in mijn nek kijk ik achterom naar de wachtkamer. Die is gelukkig leeg. “Nee ik kom voor een Hepatitis vaccinatie” fluister ik, alsof iemand me kan horen. “Ja dat bedoel ik, het SOA spreekuur. Neemt u maar plaats, er komt zo iemand bij u”. Na drie kwartier wachten kijkt de receptioniste me eens aan en zegt “Goh u zit hier al lang hè? Ik zal eens vragen waar ze blijft”.

Ik word uiteindelijk opgehaald door de langverwachte verpleegkundige. Een bekend gezicht, zij heeft mijn tweede inspuiting ook geregeld. Met haar overduidelijk Limburgse tongval leidt ze mij naar het behandelkamertje. “Ah u komt voor de Hepatitis vaccinatie zie ik. Zal ik u nog even uitleggen wat dat is?” Ik krijg niet eens de kans om te zeggen dat ik dat verhaaltje al drie keer gehoord heb, want ze steekt van wal zonder mijn reactie af te wachten. “Mannen met overgewicht, mannen boven de veertig, mannen die seks met mannen hebben en rokers, die hebben een verhoogd risico deze aandoening te krijgen. Dus even voor mijn beeldvorming… Rookt u???” Juist. Zonder omhaal trekt ze mijn rechter mouw omhoog en drukt de naald genadeloos in de spier van mijn bovenarm. “Uw arm kan in de loop van de dag wat stijf aanvoelen. Maar dat weet u nog van de vorige keren neem ik aan?” Ik antwoord dat dat niet het geval is geweest, en dat dit waarschijnlijk komt door de vakkundige manier waarop ze destijds de injectie heeft gegeven. “Oh ja meneer, was ik dat? Dat u dat nog weet!” “Nou mevrouw dat vergeet ik niet zo gauw hoor. We hebben heel gezellig zitten kletsen over het feit dat we allebei geen Brabantse roots hebben”. “Oh echt? Is het zo overduidelijk dan dat ik uit het zuidelijkste puntje van Limburg kom?” “Jazeker, net zo overduidelijk als dat ik overgewicht heb, over de veertig ben en seks met mannen heb” zeg ik gedecideerd. Ze kijkt me geschrokken aan en ik zie de rode gloed vanuit haar nek via de koontjes naar haar oren trekken, zoals het niveau van de Maas na een regenachtige periode. “Oh..eh.. touché” zegt ze beschaamd. ‘Ha, net goed” zegt het valse duiveltje op mijn andere schouder.

Het consult is wat mij betreft voorbij. Ik trek mijn jas aan, geef de receptioniste een vette knipoog en gewapend met een pleister op mijn bovenarm en een grote ondeugende grijns om mijn mond verlaat ik het etablissement. Wa bende toch eigeluk un lilek jong he…