De prachtige show ter afsluiting van een heerlijke dag Disneyland is voorbij. De fonteinen hebben hun werk gedaan, de vuurpijlen zijn uitgedoofd en het publiek klapt enthousiast voor het geweldige spektakel dat zojuist heeft plaatsgevonden.
De verlichting op het plein is nog niet aan, maar dat weerhoudt de menigte er niet van zich zo snel als het kan naar de uitgang te begeven. Ik heb geen zin om geplet te worden in het gedrang van kinderwagens en nerveuze ouders en besluit rustig even te wachten tot de kalmte enigszins is wedergekeerd. En dat blijkt een juiste beslissing. Want terwijl iedereen zich uit de voeten maakt, voltrekt zich nog een volgend magisch moment!
Vanaf mijn bankje in het duister zijn tegen de blauwe gloed van het kasteel nog twee schimmige silhouetten zichtbaar. Een jongen en een meisje staan innig gearmd naar de toren van het kasteel te kijken, als hij ineens onverwacht op z’n rechter knie zakt. Onhandig frommelt hij aan z’n jaszak en ik zie hoe hij een klein doosje tevoorschijn haalt. Het meisje slaat haar handen voor haar mond en knikt met haar gezicht. De jongen staat op, en er volgt een innige onhelzing en een nog langere kus. Samen lopen ze in mijn richting, en de jongedame veegt met haar linkermouw langs haar ogen.
Het wonder heeft zich voor mijn ogen voltrokken en ik voel een brok in mijn keel. Sentimentele ouwe dwaas! Ik kan me niet beheersen en loop ongegeneerd op het gelukkige stel af. “Excuse me, but I just whitnessed this very special moment. May I be the first one to congratulate you? Would you like me to take a picture to remember this evening?” De gelukzaligheid druipt van de gezichten af en ik krijg van beiden de grootse smile die mogelijk is. Nog geen tel later krijg ik de mobiele telefoon van de Bride to Be in mijn handen gedrukt. “Are you English?” vraag ik. “No we are Dutch” is het antwoord. “Nou jongen, ga jij dan nog maar een keer op de knieën voor de foto, en doe jij maar of je deze keer wel ja zegt” grap ik in het Nederlands. Beiden zijn zeer verrast om in hun moedertaal aangesproken te worden en beginnen nog harder te glimmen. De jongeman zakt nogmaals op z’n knie en ik druk af. Met een prachtige foto als gevolg. Ik geef de telefoon terug, maar niet voordat ik beiden van harte geluk heb gewenst.
Op weg naar de uitgang loop ik zelf ook te glimmen. Het is koud, maar ik voel het niet. Het feit dat ik zo bij toeval getuige mocht zijn van dit mooie moment zorgt ervoor dat ik met een warm hart het park verlaat. Want het zou zomaar kunnen dat deze ene foto, gemaakt op dit bijzondere moment, een plekje voorin het trouwalbum krijgt. Ik hoop dat ze over 50 jaar nog met plezier terug kunnen kijken naar deze dag en zeggen “Weet je nog… die is gemaakt door die meneer die zo spontaan op ons afstapte. Wat leuk was dat he?” En zo kan het dus gebeuren dat je totaal onverwacht, door welke spontane actie hoe klein en anoniem ook, ineens een positief onderdeeltje wordt van iemands levensverhaal. Hoe mooi is dat?